ಫೋನಿನ ಪ್ರಸಂಗ

ಇಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ಇರುವ ಅವಳ ಕಸಿನ್ ಹಾಗೂ ಕಸಿನ್ನಳ ಗಂಡನ ಜೋಡಿ ಮಾತಾಡು ಅಂತ ಎಸ್ ಭಾಳ ದಿನದಿಂದ ಗಂಟುಬಿದ್ದಿದ್ದಳು. ತೀರಾ ಆಪ್ತರ ಜೋಡಿ ಸೈತ ಫೋನಿನಲ್ಲಿ ಮಾತಾಡುವುದೆಂದರೆ ನನಗೆ ಭಯಂಕರ ಸಂತೋಷದ ಸಂಗತಿ ಅಲ್ಲ. ಹಿಂತಾದರಾಗ ಯಾವುದೇ ಗುರುತು ಪರಿಚಯವಿಲ್ಲದವರ ಜೋಡಿ ನಾನು ಮಾತಾಡಿಯೇನೆ? ಈ-ಮೇಲ್‍ನಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮುಗಿಸಿ, ’ಓಹೋ ತಮಗೆ ಅವಶ್ಯ ಫೋನು ಮಾಡುತ್ತೇನೆ,’ ಇತ್ಯಾದಿ ದೇಶಾವರಿ ಬರೆದು ಕೈತೊಳಕೊಂಡಿದ್ದೆ. ಆದರೆ ಇವೆಲ್ಲ ಇಷ್ಟು ಸುಲಭವಾಗಿ ಬಗೆಹರಿಯುವಂಥ ವಿಷಯಗಳೇ ಅಲ್ಲ. ಆ ಕಸಿನ್ನಳು ನನಗೆ ಫೋನು ಮಾಡಿದ್ದಳೆಂದೂ, ನಾನು ಏಕೋ ಎತ್ತಲಿಲ್ಲವೆಂದೂ, ಕಸಿನ್ನಳ ಅಪ್ಪನ ಮುಖಾಂತರ ಭಾರತದಲ್ಲೆಲ್ಲ ಸುದ್ದಿಯಾಗಿ, ಅದು ಎಸ್‍ಳ ಮೂಲಕ ನನಗೆ ಮರಳಿ ಬಂತು. ನಾನು ಅದೆಷ್ಟು ಬೇಜವಾಬ್ದಾರಿಯ ಮನುಷ್ಯನೆಂಬುದು ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ನಿರೂಪಿತವಾಯಿತು. ಆದರೆ ನಾನು ಹಳೆಯ ಖಿಲಾಡಿಯಾದ್ದರಿಂದ ಮತ್ತೆ ಹೇಗೋ, ’ಅವಶ್ಯ ಫೋನು ಹಚ್ಚುತ್ತೇನೆ. ಹೀಗೇ ಏನೇನೋ ಯೋಚನೆಯಲ್ಲಿ ಮರತಿದ್ದೆ. ಇಷ್ಟಕ್ಕೂ ಅವಳ ಫೋನು ನನಗ ಬಂದಿಲ್ಲ,’ ಎಂದೆಲ್ಲ ಹೇಳಿ ದಾಟಿದೆ. ಖರೆವಂದ್ರೂ ಆ ಕಸಿನ್ನಳ ಫೋನು ನನಗ ಬಂದಿರಲಿಲ್ಲ. ನನ್ನ ಮಿಸ್ಸ್‍ಡ್ ಕಾಲುಗಳಲ್ಲೂ ಇಲ್ಲ. ಹೀಗಾಗಿ ಯಾವುದೇ ತಪ್ಪಿತಸ್ಥ ಭಾವ ಇಲ್ಲದೆ ಯಥಾಪ್ರಕಾರ ಈ ಫೋನಿನ ಪ್ರಸಂಗವನ್ನು ಮುಂದೆ ಹಾಕಿ ಆರಾಮಾಗಿದ್ದೆ. ಆದರೆ ಮತ್ತೊಂದೆರಡು ದಿನಕ್ಕೆ, ಅವಳು ಫೋನ್ ಮಾಡಿದಾಗ ನನ್ನ ಫೋನಿನ ವಾಯ್ಸ್ ಮೇಲ್‍ಬಾಕ್ಸಿಗೆ ಅದು ಹೋಯಿತೆಂದೂ, ಆದರೆ ವಾಯ್ಸ್ ಮೇಲ್‍ಬಾಕ್ಸ್ ಸೆಟ್ ಮಾಡಿರಲಿಲ್ಲವಾದ್ದರಿಂದ ಮೆಸೇಜನ್ನೂ ಬಿಡಲಾಗಲಿಲ್ಲವೆಂದೂ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಪುಕಾರೆದ್ದಿತು. ಅಷ್ಟಕ್ಕೇ ಮುಗಿಯದೆ ಆ ಕಸಿನ್ನಳ ಪತ್ರವೂ ಬಂದು ತಲುಪಿತು. ಅದರಲ್ಲೂ ಅದೇ ಪುಕಾರಿನ ಜೊತೆ ’ನೀನು ಹಚ್ಚಿದರೆ ಸರಿ, ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ನಾನು ಹಚ್ಚುತ್ತೇನೆ,’ ಎಂಬ ವಾಕ್ಕೂ ಇದ್ದಿತು.

ದಿಕ್ಕುಗಾಣದೆ, ಫೋನು ಮಾಡಿ ಇದನ್ನೊಮ್ಮೆ ಬಗೆಹರಿಸಲು ನಿಶ್ಚಯಿಸಿದೆ. ಆದರೂ ಚಟದ ಪ್ರಕಾರ ಅದನ್ನೂ ಮುಂದೆ ಹಾಕಿ ರಾತ್ರಿ ೮ರ ಸುಮಾರು ಫೋನು ಹಚ್ಚುತ್ತೇನೆ ಎಂದು ಪತ್ರ ಬರೆದೆ. ಏನೋ ಮಾಡುತ್ತ ಆರಾಮಾಗಿ ಕೂತವನಿಗೆ ಸುಮಾರು ೮:೧೫ರ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಯಾಕೋ ಏನೋ ನಾನು ಕೊಟ್ಟ ಮಾತು ನೆನಪಾಯಿತು. ನೆನಪಾಗದಿದ್ದರೆ ಛೊಲೊ ಇತ್ತು, ಖರೆ ಈಗ ನೆನಪಾಗಿಬಿಟ್ಟಿತಲ್ಲ. ಸರಿ, ಇನ್ನೇನು ಮಾಡಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ, ಒಂದೆರಡು ನಿಮಿಷ ಮಾತಾಡಿ ಮುಗಿಸೋಣ ಎಂದು ಫೋನೊತ್ತಿದೆ. ಯಾರೂ ಎತ್ತಲಿಲ್ಲ. ಆಹಾ.. ಅಂದರ ದೈವ ನನ್ನ ಜೊತೆಗಿದೆ ಅಂಧಂಗಾತು. ಆದರ ಒಂದರೆ ನಿಮಿಷ ಮಾತ್ರ. ಅವಳ ಫೋನು ಬಂದೇ ಬಂತು. ಎತ್ತಿದರೆ, ಉಭಯಕುಶಲೋಪರಿ ಆಗಿಂದಾಗ ಮುಗಿಸಿ, ವಾಯ್ಸ್ ಮೇಲ್‍ಬಾಕ್ಸ್‍ನ ಉಪಯೋಗಗಳನ್ನು ಬಣ್ಣಿಸಿದಳು, ಪ್ರಯತ್ನಪಟ್ಟು ಅಮೆರಿಕನ್ accentನಲ್ಲಿ ಮಾತಾಡುತ್ತ. ನಾನು, “ನಿನ ಸುಡ್ಲಿ, ಇಷ್ಟ್ಯಾಕ ತ್ರಾಸ ಪಟ್ಟು ಮಾತಾಡ್ಲಿಕತ್ತಿ. ಅದೂ ಅಲ್ಲದ, ಇಷ್ಟ ಲಗೂ ನಿನಗ accident ಆಗೇದ? ಇನ್ನೊಂದು ಸ್ವಲ್ಪ ದಿವಸ ತಡದ್ರ ಬರೊಬ್ಬರಿ accident ಆಗ್ತಿತ್ತು,” ಅನ್ನಲಿಲ್ಲ. ಅವಳಿಗೆ ಹೂಂಗುಟ್ಟಿ ಮುಗಿಸುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಅವಳ ಗಂಡನಿಗೆ ಕೊಟ್ಟಳು. ಅವನು ಇಲ್ಲಿದ್ದು ಒಂದಷ್ಟು ವರ್ಷಗಳಾಗಿವೆ. ಅಂವಗೇನು ಅಂಥಾ ಅಪಘಾತ ಆಗಿಲ್ಲ. ಆದರ ಮನಷ್ಯಾ ಶಿಕ್ಕಂಗ ಭಾಷ್ಕಳಪಂತ. ಭಯಂಕರ ಮಾತಾಡುವ ಉಮೇದಿನಲ್ಲಿದ್ದ. ನನ್ನ ಮಾತುಗಳೋ ಒಂದೆರಡು ನಿಮಿಷಗಳಲ್ಲಿ ಮುಗಿದವು. ಇನ್ನೇನು ಹೇಳುವುದು? ಮಳೆಬೆಳೆಯ ಮಾತಾಡೋಣವೆ? ಆದರೆ ಆತ ಅದೂ ಇದೂ ತೆಗೆದು ರಗಡ ಹೊತ್ತು ಮಾತಾಡಿದ. ನಡುನಡುವೆ ನಾನು, “ಆಹಾ”, “ಓಹೋ”, “ಅವಶ್ಯ”, “ಛೇ ಛೇ”, “ಅದಕ್ಕೇನು ಭಿಡೆ”, ಮೊದಲಾದ ಜಾಣ್ಣುಡಿಗಳನ್ನು ಉದುರಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ. ಮೊದಲೇ ಇವತ್ತು ಒಂದು ಸೆಮಿನಾರನ್ನು ಕೊಟ್ಟಿದ್ದೆ. ಅದೋ ೨.೫ ತಾಸು ನಡೆದಿತ್ತು. ಆಸಕ್ತಿಕರವಾದ ಚರ್ಚೆಗಳು ನಡೆದಿದ್ದವು ಬಿಡ್ರಿ, ಖರೆ ನನ್ನ ಮಾತಿನ ಕೋಟಾ ಮುಗದು ಹಳಿಮಾತಾಗಿತ್ತು. ಇವನೋ ಬಿಡುತ್ತಲೇ ಇಲ್ಲ. “ನನ್ನ ದೇಶ, ನನ್ನ ಜನ..” ಎನ್ನುವಂಥ ಉಮೇದಿನಲ್ಲಿ ಹೊಡೆದೇ ಹೊಡೆಯುತ್ತಿದ್ದಾನೆ. ನಡುವೆ ಇಲ್ಲಿಯೇ ಮತ್ತ್ಯಾವುದೋ ಊರಲ್ಲಿರುವ ಅವನ ಹೆಂಡತಿಯ ತಂದೆಯ ಮಾವುಶಿಯ ನೆಗೆಣ್ಣಿಯ ಮರಿಮಗನ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳಿದ. ನನ್ನ ಜೊತೆ ಮಾತಾಡುತ್ತಲೇ ಅವನ ಹೆಸರೇನೆಂದು ಹೆಂಡತಿಯ ಜೊತೆ ೨ ನಿಮಿಷಗಳ ಉಪಸಂವಾದ ನಡೆಸಿದ. ಇಬ್ಬರೂ ನಾನಾ ನಮೂನೆಯ ಹೆಸರುಗಳನ್ನು ಹೊರಹೊಮ್ಮಿಸಿದರು. ಕೊನೆಗೆ ರವಿ, ರಜತ ಹಾಗೂ ರಘು, ಈ ಮೂರು ಶಾರ್ಟ್‍ಲಿಸ್ಟಾದವು. ಮುಂದೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಚರ್ಚೆಯ ನಂತರ ಅದು ರಘು ಎಂದೂ, ಮೊದಲು ರಜತ ಎಂದು ಹೇಳಿದ್ದಕ್ಕೆ ಕ್ಷಮೆಕೋರುತ್ತೇನೆಂದೂ ಆತ ಹೇಳಿದ. ’ಅಲ್ಲೋ ಮಾರಾಯ್ನ, ಆ ರಂಡೇಗಂಡ ಯಾರಂತನ ನನಗ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಅಂಥಾಪರಿ ಅವನ ಹೆಸರಿನ ಬಗ್ಗೆ ಹಾಹಾಕಾರ ಎಬ್ಬಿಸಿ ಅದನ್ನ ನನಗ ಹೇಳೇ ತೀರಬೇಕ? ಅಲ್ಲದ ಸ್ವಾರೀ ಬ್ಯಾರೆ ಅಂತೀ. ಬೇಕೇನು ಗಜ್ಜು?’ ಅಂತ ಅನ್ನಲಿಕ್ಕೆ ಹೋಗಲಿಲ್ಲ. ಹಂಗ ನಾನು ಉತ್ತಮ ಮನುಷ್ಯ.

Advertisements